Schiphol-Hoskins
Schiphol - Lufthansa 1
Nadat we elkaar voor de laatste keer gedag gezwaaid hadden en nadat ik voor het oog van iedereen goedgekeurd werd door de douane, zocht ik mijn weg, tussen alle “tax free shops” door naar de juiste “Gate .” Alsof ik nog niet genoeg mee te sjouwen had, kon ik toch de verleiding niet weerstaan om nog even bij zo’n boekwinkel te koekeloeren naar een boekje voor onderweg. (Ik had ten slotte nog wat belangrijke lectuur achtergelaten! J Waar het nu precies aan lag dat ik overgewicht had, weet ik eigenlijk niet, maar mijn handbagage kwam niet door de keuring. Ik heb toen wat boeken aan de kinderen die me wegbrachten, mee terug gegeven.
Dankzij Jiska’s aankopen was ik geïnteresseerd geraakt in het leven van Moslimvrouwen uit het Midden-Oosten. Niet dat ik daar speciaal op zoek naar ging, maar het werd dus een boek over een van deze zwaarbeproefde vrouwen.
O ja, eigenlijk zocht ik naar een Hollandse kalender, die had ik aan Sinterklaas gevraagd, maar die had zijn keus op een andere wens laten vallen. Omdat ik al een jaar geleden een Hollandse kalender in mijn huis in Verweggistan wilde hebben, vond ik dat ik die wens toch echt nog in vervulling moest laten gaan. Ergens verderop liep ik langs een winkeltje met allerlei typisch Hollandse dingen en heb ik alsnog de felbegeerde kalender gekocht.
Toen ik zo’n beetje wist waar ik moest zijn heb ik nog iets te eten gekocht, maar inmiddels herinner ik me er eigenlijk niets meer van, wat het was of zo. Echt gek, mijn geheugen is wat overladen blijkbaar.
Toen het tijd was, ging ik het vliegtuig binnen , werd vriendelijk welkom geheten door de stewards. Net of ze echt blij waren dat ik meeging, ha ha. Nou ja, als er geen passagiers zouden zijn , hadden ze niks te doen natuurlijk. Het lijkt me ook best leuk werk in zo’n vliegtuig. De Duitse stewardessen waren heel vriendelijk, het was maar een korte vlucht, geen idee meer wat er werd geserveerd.
Frankfurt
In Frankfurt aangekomen moest ik opnieuw mijn weg zoeken, ik had genoeg tijd, maar niet overdreven veel. Martine had me al voorbereid dat het een enorm grote luchthaven was, waar je hele einden moest lopen. Dus gelukkig was ik daarover niet verbaasd.
Eindelijk kwam ik bij de juiste doorgang naar de douane. Maar plotseling begon een gewapende Polizei Mann hard te rennen en te roepen en begon mij en enkele anderen die daar liepen terug te “jagen”! Wat zullen we nu beleven?
Op een bepaald punt bij de gang waar we uitgekomen waren werd in allerijl een lint gespannen waardoor de weg versperd werd en waarachter alle passagiers, het aantal nam gestaag toe, werden tegen gehouden. Natuurlijk allemaal verbaasde gezichten en vragen. Maar Herr Polizei wist blijkbaar ook niet veel.
Waarschijnlijk was er iemand verdacht van drugs of zoiets, ze liepen ook met grote herdershonden. Althans, ik zag er eentje.
Het is interessant om te zien hoe mensen reageren op zo’n situatie. Want ons vliegtuig zou al bijna moeten vertrekken, dus Herr Polizei werd bestookt met telkens dezelfde paniekvragen. Op een gegeven moment kwam hij op het idee om te zeggen dat het vliegtuig wel zou wachten als er zoveel mensen niet aan boord zouden komen. Zo’n idee had ik ook al, dus intussen leek ik ook wel tot de crew te behoren (ik was namelijk een van de eersten geweest, dus stond er het langst). Als mensen vragend naar me opkeken, stelde ik ze gerust en zei dat het wel allemaal goed zou komen, en dat ik ook naar Singapore moest, enz. Je zag de opluchting! Geweldig, wat een belevenis!
Achteraf heb ik er niet op gelet hoe lang dit hele verhaal duurde, maar op een gegeven ogenblik werd de versperring verwijderd en mochten we door. Iedereen nam een run, maar ja, als je rustig liep kwam je er ook. Uiteindelijk viel de vertraging best mee.
Douane
Toen langs de douane. Ik voelde me dit keer volkomen onschuldig en legde met het grootste vertrouwen mijn hele hebben en houwen op de lopende band. Alles ging goed! Tot ik door het poortje liep!
Pieperdepiep!..... Verdacht!
Een klein Duits nogal norsig vrouwtje van de douane dacht prooi te hebben. Ik, nog steeds onschuldig, werd gesommeerd opzij te komen staan, achter een soort schot, zodat ik niet meteen te schande zou staan. Met een apparaat werd ik gefouilleerd en dat ding bleef piepen. Ze kwam er achter (waarschijnlijk tot haar verrassing en opwinding) dat ik onder mijn rok een lange broek met zakken aanhad! Dat had verschillende redenen, die ik maar even laat voor wat het was. “Alles draus!” (in het Engels natuurlijk, want ze wist natuurlijk niet dat ik hartstikke goed de Duitse commando’s versta. Uit films en oorlogsboeken natuurlijk!) Nou, wat kwam er allemaal uit? Een boekje (van Manuela voor Michelle). Oeps , over de oorlog nog wel, gelukkig kon zij geen Nederlands lezen, niet dat ze een poging ondernam om het te lezen natuurlijk, maar stel dat! Verder een klein hangslotje , een schone zakdoek van Sinco (voor het geval ik moest huilen), een paar koelkastmagneetjes, een haarspeldje. Nu ja, nog wat van dat onschuldige spul. Eigenlijk had ik de zakken willen afladen met dropjes en zo. Maar dat zou zulke opvallende bulten gemaakt hebben en een pond drop in je kontzak zit ook niet comfortabel.
Er zaten ook “spijkertjes” in die broek, dus misschien gaven die wel het alarm. Met veel gesnauw werd ik gesommeerd alles weer in te pakken en ik mocht door!
Tja, waarom ook niet!
Frankfurt Singapore - Lufthansa 2
In het vliegtuig had ik raamplaatsjes kunnen bedingen. Niet dat ik daar veel aan had, wat betreft het uitzicht, want het was nacht. Maar ik voel me altijd wel lekker in een hoekje. Naast mij waren twee plaatsen, op het andere hoekje ging een man zitten. Later spiekte ik op zijn paspoort, en zag dat hij een Italiaan was. De plaats tussen ons bleef vrij, dat vond ik wel relaxed. Ik houd er niet van om de hele nacht vlak naast een vreemde (man) te zitten en te slapen. Niet dat ik ervaring heb, maar dat leek me maar niks.
Nadat ik mijn bekertje wijn had gehad en nog een maaltijd (eindelijk!) heb ik me lekker geïnstalleerd, met mijn rug tegen het raam en mijn benen, ten overvloede kuis bedekt met een dekentje van het vliegtuig, op de stoel naast me. Mijn buurman lag al te pitten met zijn benen onder de stoel voor hem. Dankzij mijn trouwe slaaptabletjes op reis, heb ik betrekkelijk lekker geslapen.
De volgende morgen kregen we nog een ontbijtje en daarna was het tijd om te landen.
Singapore
Ik had een paar uur de tijd, dus op mijn gemakje ben ik weer op zoek gegaan naar mijn einddoel. Ook alweer zo’n immens grote luchthaven. Een van de eerste dingen die ik zag was een plek met een stuk of 6 computers met een bordje er bij: Free Internet!
Leuk idee! Helaas kon ik niet bij mijn e-mailadres komen ondanks dat ik al mijn codes en wachtwoorden had geprobeerd. Ik snapte er niets van. Juist toen ik besloot het op te geven , schoot me te binnen dat ik op Sinco’s site kon komen en via het Dagboek een reactie kon plaatsen. Dus dat heb ik toen gedaan, in de hoop dat het werkte. Later bleek dat mijn korte bericht goed over was gekomen, zodat Sinco toch een beetje op de hoogte bleef van mijn voorspoedig wedervaren.
Toen op zoek naar de juiste Gate.
Op een zeker moment ontdekte ik een informatiebalie, een vriendelijk vrouwtje heeft me netjes naar een shuttle gewezen. Met een klein sneltreintje zoefde ik toen naar een ander deel, en daar wandelde ik weer verder. Wat een glitter en glamour op zo’n luchthaven, al die winkeltjes met de meest dure spullen, alleen bereikbaar voor de allerrijksten op aarde. Ik schaam me soms voor de armen, onder wie ik nu woon. Wat een contrasten toch!
Na een poos gelopen te hebben kwam het me ineens erg bekend voor! Ja, jongens, wie van jullie kan dat zeggen aan de andere kant van de wereld?
Manuela dus!
Hetzelfde pleintje met koffie- en eettentjes waar Manuela en ik laatst hebben gezeten! Aangezien ik nog uren de tijd had en niet veel te eten zou krijgen, nam ik maar een flesje water en een kleine pizza! Ik mocht met Euro’s betalen, dat was wel makkelijk. Ik had nog een briefje van vijf en als wisselgeld kreeg ik wat Singaporees geld, daar heb ik nog een kleine versnapering voor kunnen kopen voor een later moment.
Ik moet zeggen, dat ik niet echt genoten heb van de reis in mijn eentje! Omdat het de eerste keer was alleen, en ik toch een beetje onzeker was en niet zo stoer als het verhaal doet vermoeden, voelde ik me niet echt lekker in mijn lijf, had hoofdpijn en had tot dan toe geen rust om te lezen of iets te beluisteren met mijn MP3 speler.
Nadat ik mijn pizzaatje verorberd had, ben ik definitief op zoek gegaan naar de wachtplek waar ik moest zijn om de aansluiting te krijgen met Port Moresby.
Het zou nog een tijd duren voor vertrek, en nu ik in de gaten kreeg dat het allemaal wel goed ging, heb ik mijn nieuwe boek maar te voorschijn gehaald en heb me vermaakt met lezen. Na uren wachten was het eindelijk zover en mochten we door de douane, voor de zoveelste keer. Geen problemen meer met de spijkertjes in mijn broek!
Ik kwam nog langs een computer, dus heb snel nog een berichtje naar Sinco verstuurd.
Air Niugini - Singapore Port Moresby
Van te voren had ik de organisatie die mijn vlucht geregeld had, gevraagd of ze op voorhand een plaats voor mij konden reserveren, bij de nooduitgang of zo en het liefst bij het raam. Onder het mom van mijn lengte en behoefte aan extra beenruimte. (Van Manuela geleerd). Ze hadden mij als antwoord gegeven dat ik het met Lufthansa zelf moest regelen, wat uitstekend gelukt was. Maar Air Nui Gini had voor beide vluchten een plaats gereserveerd ,die waren aan het gangpad. Dat klonk al niet zo fijn voor mij, maar mijn teleurstelling was groot dat ik voor de laatste nachtvlucht een plaats had gekregen, weer naast een man, en dan zonder stoel ertussen. Ik zat echt een tijdje beteuterd te balen en te prevelen: Dit vind ik niet leuk!
Ik keek wat hulpzoekend om me heen, niet dat ik hulp verwachtte, maar ja.
Het was een wat kleiner vliegtuig dan het vorige, dus de midden rij had drie stoelen en de buitenste rijen elk twee. De rij stoelen naast mij waren nog helemaal leeg, de stoelen ervoor ook. Eerst dacht ik dat er nog heel wat mensen zouden komen, maar al gauw drong het tot me door dat het gewoon tijd was, en alle passagiers gesetteld waren. Voor mij zaten ook twee personen, en plotseling dook een van hen naar het middenvak en ging daar lekker zitten. Eigenlijk moesten de gordels al vast, maar ik kon er niet toe komen, en bleef verlangend naar de lege rij naast me kijken, maar had niet zoveel lef. Aan de andere kant zat bij het raam een heel forse Papua man, die keek naar me en blijkbaar kon hij mijn gedachten lezen, want hij knikte me aanmoedigend toe: toe maar! Ik dacht: Man, jij bent vast een engel! Ik aarzelde toen niet lang meer en ging snel in de midden rij zitten. Mijn ex-buurman keek lichtelijk verbaasd, maar ik knikte hem geruststellend toe: Het is OK hoor!
Ik wou niet beledigend overkomen , het was vast een heel aardige beschaafde man, maar toch!
Nou, dat was me een heerlijke nacht (voor reisbegrip)! Na de wijn en de avondmaaltijd, die wel lang op zich liet wachten (het was al half 12)heb ik tamelijk lekker en ongestraft op de drie stoelen kunnen liggen slapen!
Tegen de ochtend gingen de lampen weer aan en kregen we een superontbijt: een klein bekertje appelsap en iets te knabbelen.
En: uitstappen maar!
Port Moresby
Om 8 uur ’s morgens, plaatselijke tijd, kwam ik aan in Port Moresby. Dat begon al een beetje te voelen als “thuiskomen”.
De afspraak was dat er iemand van NTM mij op zou wachten, o.a. om mijn paspoort ter bewaring in ontvangst te nemen. En ik moest nog een keer vingerafdrukken maken t.b.v. de visums die in de eerste helft van het komende jaar weer up to date gemaakt moeten worden door de overheid hier. Volgens het schema zou mijn vliegtuig om 9 uur aankomen, dus er was nog niemand te bekennen. Na wat heen en weer te hebben gelopen in de grote hal, kwam ik op de gedachte om mijn PNG mobiele telefoon, die ik wel bij de hand had, maar niet opgeladen, eens te voorschijn te halen. Een van de plaatselijke personeelsleden had al een keer gevraagd of alles goed was en hoopte mij te kunnen helpen. Toen hij hoorde dat ik op iemand van NTM wachtte, dacht hij die persoon al gezien te hebben die morgen. Aan hem vroeg ik toen of mijn mobieltje ergens opgeladen kon worden. Niet zo slim dat ik daar van te voren niet aangedacht had, maar eigenlijk had het ook niet gekund, want ik had niet de juiste stekker in Nederland. De man liep met mij naar een hoek in de hal waar een kleine balie was van Digicel, de Provider voor de telefoontjes hier in PNG. Geen probleem, dus al snel kon ik Sinco bellen. Na wat heen en weer gebel besloot ik in een soort restauratie te gaan zitten, om te wachten op de NTM collega, die inmiddels ook wist waar ik was.
Omdat ik nog tot halverwege in de middag moest wachten tot de volgende vlucht naar Hoskins zou gaan, heb ik me daar de rest van de tijd vermaakt met mijn boek. Af en toe kon ik iets te eten of te drinken kopen. Intussen heb ik de ontmoeting gehad met de NTM medewerker en hij heeft mij meteen geholpen met inchecken. Ook al zou het nog uren duren voor ik moest vertrekken, het was toch handig dat een ervaren iemand mij even de weg wees. Daarna kon ik dus rustig wachten in de restauratie. Tegen de tijd dat het vliegtuig zou vertrekken, ging ik naar de hal waar iedereen zich verzamelde voor de vluchten die ophanden waren. Het regende intussen pijpenstelen, ik was al bang dat het vliegtuig niet zou gaan i.v.m. de weersomstandigheden, maar dat viel mee. Het duurde nog een hele tijd, maar eindelijk brak dan toch het laatste stukje van de reis aan.
Het maakte me nu niet meer uit waar ik moest zitten, nog anderhalf uur, en het was voorbij!
Na een geslaagde landing was ik terug in Hoskins. Sinco stond al klaar met zijn camera in de aanslag. En al gauw konden we elkaar omhelzen.
Eindelijk thuis!
Dat wil zeggen, nog vijf minuten rijden naar ons terrein en toen kon ik ons eigen huisje weer binnengaan. Het zag er allemaal netjes uit, Judith had zelf een vaas met mooie takken en bladeren ter decoratie neergezet! Het voelde allemaal heel goed.
Ik was natuurlijk best heel moe, dus heb eerst geslapen, waarna we samen lekker hebben gegeten. Sinco had de maaltijd al voorbereid toen ik nog onderweg was, dus niet zoals in het dagboek staat, terwijl ik sliep. Maar dat maakt verder niet uit.
Het is heerlijk om weer hier te zijn!
|
... terug naar boven!
